ای کاش عشق را زبان سخن بود...

اولین ترم ِ کلاس زبان ِ  داوطلبانه ام که تمام شد، ایستادم جلوی کلاس و گفتم که این جلسه ی آخر است و از همه تشکر کردم برای بودن شان. سعی کردم شمرده تر از همیشه حرف بزنم چون می دانستم که سطح شان پایین است و شاید خیلی از حرف های ام را متوجه نشوند. آخرش هم با این که حالت چهره و مدل ِ لبخند ِ  شان نشان می داد که خیلی از حرف های من را نفهمیده اند، همه گفتند thank you   و کلاس تمام شد. کتاب و دفتر و دستک و بطری آب و موبایل ام را از روی میز یکی یکی برداشتم و توی کیف ام گذاشتم. سرم را که بلند کردم دیدم همه شان موبایل به دست صف کشیده اند و ایستاده اند جلوی در. فکر کردم که حتمن می خواهند تلفن ام را بگیرند. اولین چیزی که آمد توی سرم این بود که "آخر طفلکی ها، شما که نه فرانسه می دانید و نه انگلیسی و نه فارسی، چه طور می خواهید به من زنگ بزنید و حرف بزنیم؟"...هنوز دو ثانیه از این قضاوت احمقانه ام نگذشته بود که اولین شان آمد طرفم. موبایل اش را گرفت سمت ام و با سرش اشاره کرده که "بخوانید".به صفحه ی موبایل اش نگاه کردم. "مترجم گوگل". توی قسمت بالا اسپانیایی تایپ کرده بود و قسمت پایین "فارسی" را انتخاب کرده بود. "بسیار ممنونم از لبخند تو. همیشه لبخند ِ تو". نمی دانستم مترجم گوگل این قدر خلاقیت دارد توی ترجمه!..."همیشه لبخند ِ تو". غافلگیر شده بودم. ناخودآگاه لبخند زدم و بغل اش کردم. آن یکی آمد و همان طور موبایل اش را گرفت جلوی صورت ام. "تو خیلی خنده دار هستی و من خنده دار دوست دارم"...آن یکی" تو شبیه گربه ها هستی . مثل نقشه ی کشور شما. تو معلم گربه ای هستی"! از این بلند خندیدم. چه طور من را شبیه گربه دیده بود؟ . همین طور یکی یکی با مترجم گوگل می آمدند جلو و حرف های شان را می زدند و من با هر جمله به حماقت جمله ی توی سرم فکر می کردم. به این که فکر می کردم حتمن کلمه ها باید به زبان بیایند تا بنشینند به دل ات!..من که سال هاست نوشتن همه ی زنده گی ام شده، یادم رفته بود که می شود...نوشت .  بی این که گفت. 

_____________________________________________________

 پ.ن. 1. آقای مسنی که توی کلاس از تلاش کردن اش حیرت کرده بودم ، نوشت" دو ماه دیگه باید برم آمریکا. می شه معلم خصوصی من بشید؟". و شد اولین شاگرد خصوصی ام:)