ما پنج نفر...

مرا ببخشید که هنوز فرصت نوشتن نیافته ام. این کوتاهه برای آن هایی ست که هنوز چشم انتظارند اما دعاهای شان پیشاپیش همراه من و پسرک بود. مستقر که شویم در خانه ، بر می گردیم.

قرار نیست برایت بگویم به دنیا آوردن ات چه بر سرم آورد! آن قسمت داستان مربوط به من است و نه تو عزیزکم. بیست و چهارساعت درد کشیدن و آخرش هم زیر تیغ رفتن ، صد بار ِ دیگر هم اگر اتفاق بیفتد می ارزد به آن ثانیه ای که آوردن ات و گونه ات را چسباندند به گونه ی من و ببخش مرا که از بی حالی و بی حسی حتی نتوانستم لمس ات کنم فرشته ترینم. تو عاشقانه ترین ولنتاین زنده گی ام را برایم ساختی و زیر و رو کردی "باران" بودنم را. دوستت دارم پسرکم...کوچکم... مهربانم. خوش آمدی به روزهایم