یک- یک ماه مانده که درسم تمام شود و این خبر ترین خبر ِ این روزهایم است! کالجی که توی آن درس می خواندم ( هنوز یک ماه دیگر قرار است درس بخوانم اما استفاده از ضمیر گذشته سرعت تمام شدن ش را دو برابر کند شاید!)، توی یکی از هزار توهای شهر زیر زمینی  مونترال بود.  شهر زیر زمینی مونترال، همان طور که از اسم ش پیداست، یک شهر واقعی اما زیر زمینی ست. اگر اشتباه نکنم، هفت ایستگاه مترو را با تونل ها و مراکز خرید به هم متصل می کند و برای مونترال که شش ماه از سال را در برف و بوران می گذراند، مثل شاهرگ عمل می کند. آن قدر فروشگاه و سینما و مرکز خرید و مرکز اداری و فلان و بهمان توی این شهر هست، که بی این که آب توی دلتان تکان بخورد، می توانید شش ماه از سال را آن زیر بگذرانید و اصلا هم نفهمید که هوای بیرون منفی بیست درجه است یا منفی بیست و یک درجه!.(قطعا  اگر بخواهید بیشتر در باره این شهر زیر زمینی بدانید، می دانید که باید چه کنید) .کالج من هم توی یکی از همین ساختمان های زیر زمینی بود و درست از روبروی خانه، می افتادم توی تونل و آلیس وار سر می خوردم تا سرزمین کالج!. امروز داشتم به همکلاسی ام می گفتم که احساس می کنم بعد از یک سال زنده گی زیر زمینی، قرار است وارد زنده گی روی زمینی ها بشوم و این مرا می ترساند. 

قرار است ماه نوامبر را  هم  یک گوشه ای  آرام به کار آموزی بگذرانم و بعد در ماه دسامبر که همه مشغول راست و ریست کردن آخرین کار های شان هستند، من مشغول اولین کارم شوم که نمی دانم چیست و کجاست  و اصلا قرار است مشغول ش شوم یا باید کماکان بگردم دنبال ش. 

دو- امروز صبح که بیدار شدم و روی نوک پا، آرام آرام، برای این که کایو از خواب بیدار نشود،  از اتاق بیرون رفتم و ترنج و تورج مثل هر روز صبح دویدند و میو میو کنان و خر خر کنان و مارپیج وار خودشان را میان قدم هایم جا کردند و به جای این که بروم سمت دستشویی یا آشپزخانه، یک سره رفتم و در تراس را باز کردم و همه ی ابرهای آسمان و همه ی باران های معلق میان زمین و آسمان ، بدون صف، حمله کردند توی خانه، فهمیدم که وقت ش شده است. که انگشت هایش را از لای موهایم در بیاورد و  سُر شان بدهد روی گردنم، باد! ..میشل ویلیامز وار، بلا تشبیه!...(اسم ش را سرچ کنید و از دیدن موهای ش لذت ببرید.)

سه - امروز سی و شش ساله شدم و تازه فهمیده ام که مرضی که این همه سال، یک هفته قبل از تولدم می گیرم، فقط مرض من نیست و در واقع مرضی ست اسم و رسم دار و در دنیای روانشناسی برای خودش حرفی برای گفتن دارد و برو و بیایی! "افسردگی روز تولد". برای من البته  حال و روز نزار روزهای قبلم، ربطی به این که یک سال دیگر پیر شده ام، یا مربوط به دستاوردها و موفقیت ها و شکست هایم در سالی که گذشت،  ندارد. این که به چی ربط دارد هم زیاد برایم مهم نیست. ریشه در نوزادی، کودکی ، نوجوانی یا بزرگسالی و کهنسالی ام داردش هم  راستش به هیچ وجه برایم مهم نیست. تنها چیزی که می خواستم این بود که امروز را با آرامش و بی هیچ مهمانی و شلوغ بازی ای بگذرانم که همان هم شد. از صبح با کایو توی خانه کارتون دیدیم و کاردستی درست کردیم و حیوانات را  از یک طرف خانه به طرف دیگر که گرم تر بود کوچ دادیم و ماشین های توی گاراژ را تعمیر کردیم !و برای بار هشتصد و نود و چهارم Coco  را تماشا کردیم و با هم remember me را خواندیم و شصت و هشت بار هم با هر چیزی که شبیه کیک بود، برایم تولدت مبارک را به سه زبان زنده ی دنیا خواند و شمع های تخیلی را فوت کردیم و دست زدیم و شد همانی که می خواستم. از فردا که فردای روز تولدم است حال و روز بهتری خواهم داشت و خواهم رفت تا پیغام های فیس بوک و اینستاگرام و تلگرامم را پاسخ دهم!

چهار- کایو که خوابید و من آمدم سراغ وبلاگم، به این فکر کردم که من هفده سال از سی و شش سال زنده گی ام را وبلاگ نوشته ام و چند سال دیگر احتمالا روز تولدم خواهم نوشت که من نصف عمرم را وبلاگ نوشته ام و از پانزده سالگی تا نوزده سالگی هم شش عدد سررسید پر از دست نوشته دارم!!که این بار که ایران بروم باید برای خودم بیاوردم. به قول سپید، "آدمیزاد چیه؟!"...این که چرا توی پانزده سالگی شروع به نوشتن کردم و چرا هنوز توی سی و شش سالگی حس می کنم که "باید" بنویسم را نمی دانم. 

پنج- معمولا وقتی کسی این طوری پاراگراف هایش را شماره می زند، می خواهد بعد از یک و دو و سه و چهار ، به یک نتیجه ای برسد. من اما راستش شماره ها را زدم و حالا نمی دانم به "پنج" که رسیده ام باید چه کنم و چه بگویم. اما همان طور که در یک و دو و سه و چهار توضیح دادم، عمری بر من گذشته و امروز سی و شش ساله شدم و در مورد سی و شش سالگی  باید بگویم که بسی شگفت انگیز تر از سی و پنج سالگی ست!...

 از لحاظ فیزیکی، کرم مرطوب کننده  و کرم دور چشم، جزو ضروریات زندگی روزمره و شب مره تان می شود و وزن تان دیگر مثل سابق پایین نمی آید و اگر حواس تان نباشد، مثل فنر بالا می رود ناجور! آه اگر برای چروک های قلب  هم کرم ی می بود، حتما در سی و شش سالگی لازم تان می شد!

از لحاظ روحی، به نظرم تا سی و پنج سالگی آن چه که باید را تجربه کرده اید و آن چه که باید را برایش جنگیده اید و برایش مرده اید. سی و شش سالگی وقت استفاده کردن از همه ی آن تجربه کردن ها و جنگیدن ها و مردن هاست. چه طور؟...آسان. هیچ چیز ارزش جنگیدن و مردن ندارد!...آن چه می ماند به جا، تجربه است. 

از لحاظ عاطفی، آن چنان اعتماد به نفس در دلبری و لوندی توی جمع دارید که همه فکر می کنند که شما دیگر کی هستید و با کی هستید و عجب چیزی هستید!...در باطن؟...دوست دارید در قلب همه و مرکز توجه  همه،  حتا "دربون" در هم باشید! همان قدر محتاج عشق. غریبه و آشنا هم ندارد. 

از لحاظ بازگو کردن، تقریبا شبیه شصت و سه ساله ها، در مورد هر موضوعی یک داستان و خاطره ای دارید!!

از لحاظ های دیگر هم ، سخن بسیار دارم اما منتظرم لیست م کامل شود و بعد منتشرش کنم و نیازمند کمک خواننده های نازنین ِ سی و شش ساله ام هستم.

شش - مثل سی و شششششششش:)