بلاگ اسکای عزیز،
از این که به عنوان میزبان، کاری کرده ای (بخوانید غلطی کرده ای!)که هیچ کدام از مطلب های ده سال گذشته ام را نتوانم به خانه ی دیگری منتقل کنم از تو سپاسگزارم!
تو هم یک مشت هستی نشانه ی خروار.
اگر این سیاست را در پیش گرفته ای که به قول خودت، کسی از این جا کوچ نکند، احتمالا یادت رفته که آدم ها اگر مجبور باشند، عزیزان شان، کشورشان، خاطره های شان و هست و نیست شان را می گذارند و می روند...
دیگر چه برسد به ده سال وبلاگ سیاه کردن شان.
مرا از رفتن با دست خالی می ترسانی؟من ؟
که با دو تا چمدان و دو تا گربه سوار هواپیما شدم و آمدم این سر دنیا و نمی دانستم چی منتظرم هست و چی نیست؟
من خدای رفتن و به تماشا نشستن ِ رفتن ِ آدم هام.
تو که نه عددی و نه رقمی و نه حرفی و نه هیچ عزیزم.
عطای تو را به لقای تو و...تو را برای همیشه به خیر و من را سلامت.
حیف خدانگهدار برای تو!
خیلی بده که خاطره بدی از خودش به جا می گذاره... این یک حماقت محضه. وقتی تصمیم بگیری قطعا خواهی رفت، به قول تو حتی با دو تا چمدان و دو تا گربه. چرا نمی فهمن؟